Nasz cykl otwiera wielka Polka – Jadwiga Zamoyska z Działyńskich. Dziś świat mówi kobiecie tak: „nie musisz być doskonała, jeśli ci się czegoś nie chce, to tego nie rób, zagoń do roboty męża, musi być po równo, domagaj się, żądaj, rób karierę, postaw na swój rozwój, jak najszybciej wróć do pracy po urodzeniu dziecka, nie bądź służącą, kieruj się swoim dobrem, podążaj za swoimi potrzebami, spełniaj się itd.”.

Tymczasem Jadwiga Zamoyska zdaje się mówić: „Dąż do doskonałości. Ćwicz cnoty. Służ innym”.

Spod miejscami archaicznego języka wyłaniają się celne diagnozy, jakże aktualne również dziś: Nadmiernie rozwinięte samolubstwo, miękkość fizyczna, przemęczenie umysłowe, nieustanna walka o byt przy namiętnej żądzy natychmiastowych korzyści – są to cechy czasów obecnych. Nie dajemy sobie czasu, aby wykarczować i zaorać, a już byśmy chcieli siać, a ledwie zasiejemy, chcielibyśmy zbierać plon naszej siejby.

Zamoyska nie owija w bawełnę: Kobieta zamężna, matka karmiąca i wychowująca dzieci nie może się oddać zawodowi wymagającemu pracy poza domem.

Również wychowawcze porady Zamoyskiej brzmią obco wśród coraz to nowych koncepcji wychowawczych, którymi na co dzień zalewane są współcześni rodzice. Zamoyska radzi na przykład: wprawiajmy dzieci do pracy bez ludzkiego uznania, podczas gdy dziś dzieci słyszą zewsząd: „chwal się, zaprezentuj się, żądaj uznania!”.

Wielka Polka poucza też: Trzeba nauczyć dzieci, ażeby wobec każdego cierpienia szukały, jakie korzyści z niego wyprowadzić można, tak aby każda przykrość to przyniosła, do czego miłosierdziem Bożym jest przeznaczona. Dziś natomiast pokorne znoszenie cierpienia jest wykpiwane, choć współczesna pedagogika ani filozofia nie ma na nie żadnej alternatywy.